بر اساس تعریف ژرار ژنت از نویسنده و منتقد به مثابه کارگزارانی که در عین حال می نویسند و سکوت می کنند، مترجم را نیز می توان، به رغم منش ثانوی، بسته و محدودِ فعالیتاش، یک نویسنده به شمار آورد. اینک همان براهینی که از دو قرن پیش برای تشریح سکوت ادبیات به کار رفته اند، در مورد سکوت مترجم و اثر ترجمه شده نیز مصداق می یابند : گنگی، سنگوارگی، ارتباط گریزی، ارجاع به خویش و غیره. در این نقطه دو سنت نظریه پردازی با یکدیگر دیدار می کنند : از یک سو سنت نظریه پردازی ترجمه در آلمان از رمانتیسم و شلایرماخر تا پانویتز و بنیامین؛ از سوی دیگر جریان مسلط نظریه ی ادبی در فرانسه ی نیمه ی دوم قرن بیستم که ادبیات را جایگاهِ پاسداری از سکوت می داند. اگر مترجم نتواند، از طریق نوشتن، جایگاه خود را به مثابه یک نویسنده تثبیت کند، آیا نویسنده بودن او را نمی توان از «سکوت» او استنتاج کرد؟
)