آنی ارنو پس از نوشتن جایگاه، داستانی که در آن به زندگی پدرش پرداخته است، برای خلق شیوهای جدید، نگارشی را بر میگزیند که در جستجوی عینیگرایی تجربهی فردی است و این کار را با کاستن از بُعد ذهنی خود زندگینامه و تاکید بیشتر بر ارزش جمعی «من» انجام میدهد. این جستجوی عینیت در گذرگاه شخصی، وقتی صحبت از نمایش بحرانهای عاطفی است کمتر محقق میشود. به این ترتیب، یک زن تنها اثر آنی ارنوست که با حرف تعریف نامعین آمده است. آیا او موفق به گریز از دام فردگرایی و اشاره نکردن به احساسات میشود همچنان که در خودزندگی نامه اجتماعیاش بر این امر اذعان داشته است؟ در این پژوهش برآن بودهایم تا با استفاده از تحلیل روایی خود زندگینامهی اجتماعی و عینیت ارنو در اثر یک زن، میزان فردیت نوشتار را در این اثر مطالعه کنیم.
)