اولین ارتباط ایرانیان با تئاترغربی زمانی اتفاق افتاد که دانشمندان و فلاسفه با فن شعر ارسطو آشنا شدند. در اواسط قرن نوزدهم، سفرهای پادشاهان قاجار به فرانسه، موجب برقراری و گسترش روابط فرهنگی و ادبی بین دو کشور ایران و فرانسه شد و اولین سالن تئاتر به شیوه غربی در تهران احداث گردید. جایی که ترجمهها و اقتباسهایی از نمایشنامههای مولیر در آن به اجرا درآمدد. پس از این زمان اکثر آثار ادبی و هنری فرانسه به زبان پارسی ترجمه شد. از سالهای 1950میلادی به بعد و با پیدایش نویسندگان آوانگارد، بخصوص یونسکو و بکت در فرانسه، آثار این نویسندگان به زبان پارسی ترجمه شد و نمایشنامهنویسان ایرانی از جمله بهمن فرسی را تحت تأثیر قرار داد. در این مقاله، ما گلدان را که به عنوان اولین نمایشنامه آوانگارد در ایران شناخته شده است را با آثاری از بکت و یونسکو به ویژه چشم به راه گودو مقایسه کرده ایم، تا نکات مشترک و نشانه هایی از تأثیر تئاتر بکت بر تئاتر فرسی را بیابیم.
)