مکتب کلاسیک در ادبیات فرانسه، به عنوان مکتبی مبتنی بر آرمان زیباشناختی از وزن و درستی و صحت کلام، حاصل تلاش و روندی طولانی است، و صرفاً به دوره‌ی کوتاه نیمه‌ی دوم قرن هفدهم یا آثار نویسندگان بزرگ این مکتب، مثل مولیر یا راسین محدود نمیشود. مفاهیمی چون تقلید از قدما که یکی از ارکان اصلی این مکتب است، قبل از این بزرگان تدوین شده است. یا میتوان از آثاری نامبرد که گرچه نمیتوان بر آنها عنوان کلاسیک گذاشت، اما همین آثار هستند که عالم علم و ادب را در فرانسه برای جلوس مکتب کلاسیک آماده میکنند. در واقع، درسالهای پس از مرگ وَنسان واتور (1648) و سپس مرگ گِ دو بالزاک، یعنی حوالی «مکتب 1650» است که مفاهیم عمده ادبیات کلاسیک فرانسه بطور واقعی شکل میگیرد. نویسندگانی از این مکتب چون نیکُلا فاره، شوالیه دو مره، گِ دو بالزاک و دیگران، بر مفاهیمی چون آرمان «انسان شریف»، فصاحت کلام، زیبائی جذاب، ضرورت ادبیاتی ملی به زبان فرانسه، عقلگرایی، و احیای اصل رفعت و کمال کلام(Le Sublime) تأکید دارند که از ارکان عمده در ساختار مکتب کلاسیک محسوب میشود. این مقاله سعی دارد به بررسی نقش محوری «مکتب 1650» در شکل‌گیری ارکان مهم ادبیات کلاسیک فرانسه بپردازد.
)